Rzepak udaje się tylko na glebach bardzo dobrych i dobrych klasy bonitacyjnej II-III b. Nie znosi zbytniego zagęszczenia warstwy podornej,  bo prowadzi to do zaburzeń systemu korzeniowego. Rzepak udaje się na mocnych glebach czarnoziemnych, brunatnych i madach, oraz dobrze rozwiniętych rędzinach o dobrze rozwiniętej warstwie próchniczej, zasobne w wapń i składniki pokarmowe.

Rzepak może być uprawiany na podłożu gliniastym o przepuszczalnym podglebiu. Rzepaku ozimego nie można uprawiać na torfach i murszach, udaje się tam natomiast rzepak jary. Nie uprawia się rzepaku na glebach nieprzepuszczającym podłożu na glebach podmokłych. Unikamy gleb pagórkowatych, gdyż rzepak ozimy na takich stanowiskach ulega wysmalaniu przez wiatry i pól z nieckowatymi zagłębieniami. Na polach nieckowatych zalega śnieg i woda i rzepak często ginie. Rzepak jest rośliną wrażliwa na zalanie wodą i zabagnienie gleby. Części nadziemne i korzenie gniją wtedy z powodu braku tlenu. Rzepak uprawiamy na glebach obojętnych, ewentualnie lekko kwaśnych lub lekko zasadowych. Na glebach kwaśnych rozwój rzepaku jest ograniczony.